Lokaal

3×2 zit gewoon in je bloed

Jeugdwielertour 3×2 is dit jaar nog gezonder. De organisatie legt extra nadruk op een gezonde leefstijl door de ‘grote rust’ anders in te delen. Bestuurslid Marjan Bravenboer (52) en medewerker Peter Gouweloos (31) vertellen over het 3×2-virus.

3×2 begon in 1971 al als ‘gezond evenement’ met zes dagen sporten, wandelen en fietsen. Nu ligt het accent op fietsen en maken deelnemers behalve op maandag elke dag zo’n veertig kilometer. Het is niet meer vanzelfsprekend dat kinderen fietsen. Ze krijgen van de jury punten als ze goed fietsen. Peter: “Ik bezoek mijn teamleden vooraf persoonlijk. Ik kwam eens bij een meisje van negen dat de verkeersregels nog moest oefenen.” Marjan: “Je pikt ze er onderweg zo uit, de kinderen die niet gewend zijn door het verkeer te fietsen.” Lachend voegt Peter toe: “Ik moet zeggen dat ik zelf ook bijna alleen nog fiets tijdens 3×2. Dus ik ben ook gewoon moe en heb zadelpijn na twee dagen.”

Er is dit jaar meer theorie, om naast de sportieve kinderen ook de denkers tegemoet te komen. Dagelijks is er een quiz over sport, voeding, verkeer, aardrijkskunde of cijfers. Dat maakt het klassement spannender. Marjan: “Bij een zwembadopdracht kunnen kinderen inschatten of ze snel waren. Bij deze opdrachten op papier niet. Daardoor is het klassement de volgende ochtend een grotere verrassing.”

Er wordt dit jaar twee keer per dag sinas geschonken en verder water. Marjan: “We zagen dat kinderen zelf al steeds meer voor water kozen. Zodra de voorraad plastic bekers op is, stappen we over op kartonnen. Om bewust om te gaan met de plasticsoep. Bij het versieren van de fietsen mogen geen plastic rietjes meer gebruikt worden.” Een andere verandering is de grote rust: kinderen kunnen punten verdienen door met hun team en leiders een half uur te zitten voor de lunch. Ze krijgen snoep en een stuk fruit. De snoepwagen blijft in dat half uur dicht.

3×2: ik moet en zal er elk jaar bij zijn.

Marjan en Peter zijn beiden als kind besmet met het 3×2-virus. Marjan: “Ik deed op mijn elfde voor het eerst mee. De teams reden door de straat en ik dacht: ‘leuk, leuk!’ Ik zag dat een buurmeisje meedeed en vroeg haar hoe ik erbij kon komen. Daarna werd ik leider. In 1998 werd ik jurylid en sinds 2001 zit ik in het bestuur.” Peter: “Ik deed vanaf mijn negende mee en werd op mijn zestiende leiding. Al woon ik al tien jaar niet meer in Ridderkerk, ik doe elk jaar mee. Ik moet en zal de week van 3×2 vrij zijn. Mijn werkgever houdt er rekening mee.” 

Peter steekt niet alleen veel werk in zijn rol als leider. Hij houdt de social media-kanalen bij en verzorgt de muziek. “Ik maak een mix van meezingers. Voor onderweg en de rust maak ik aparte lijsten, zodat de kinderen veilig fietsen. Ik beluister alle teksten goed, want kinderen gaan automatisch meezingen.” Maandag is hij er vroeg bij om te helpen bij de opbouw en zaterdag presenteert hij de finale. Zo zijn zowel Peter als het bestuur dankbaar: Peter voor de leuke dingen die hij doet, het bestuur voor zijn tomeloze inzet. Marjan: “We doen het echt met elkaar als vrijwilligers. Als het gestroomlijnd loopt, zelfs als we moeten improviseren, dan ben ik zó trots.”

Er is één punt van aandacht: nieuwe aanwas in het bestuur. Marjan: “Wij worden ouder, dus de afstand tot de kinderen groter. We hopen dat er medewerkers of ouders zijn die een jaar willen meelopen bij de volgende editie.”